Regenachtig Bakthapur en paashaasjes vouwen
Door: Stef
Blijf op de hoogte en volg Stef
22 April 2015 | Nepal, Kathmandu
De stad Bakthapur staat bij vele toeristen op het lijstje van bezienswaardigheden die je gezien moet hebben. Het is een stad met meer dan 40 tempels, straten in nog historische stijl en een stad waar geen auto’s worden toegelaten.
Afgelopen vrijdag zijn we de dan ook met een klein groepje de stad wezen verkennen. Rond 09.00 uur in de ochtend lopen we langs de meest drukke weg in Kathmandu naar het “bussstation”. Ja tussen haakjes, want de bussen stoppen daar waar ze zin in hebben. Gelukkig komt er al snel een bus voorbij rijden met een uit de deur hangend een jongen die schreeuwt “Bakthapur, Bakthapur.” Dit is trouwens heel gewoon in Nepal. Elke bus zowel groot als klein (mini vans) heeft een “busjongen”. Geen idee hoe ik het anders moet noemen, maar het zijn zeer jonge jongens, soms zelfs kinderen, die op één dag zoveel mogelijk mensen in hun bus moeten zien te lokken. Ze hangen half uit een bus en roepen diverse bestemmingen. Ook helpen ze graag met het aanduwen van mensen mocht de bus te vol zitten.
De busrit duurt driekwartier en we betalen per persoon 50 roepie. Oftewel niet iets minder dan 50 cent. Voor het bezichten van de stad moet je entree betalen. Persoonlijk voelt het een beetje vreemd. Diverse mensen lopen de stad in en uit en ik als lange lompe toerist wordt natuurlijk tegen gehouden en moet flink dokken. Om precies te zijn 1500 roepies. Net iets minder dan 15 euro. Ja ze weten precies hoe ze hier met toeristen om moeten gaan en daar waar het kan zoveel mogelijk geld uit je te kloppen.
Zodra we de stad inlopen horen we in de verte vele trommels, fluiten en dansende mensen. Het is als het ware een hele optocht door de stad. Mensen zijn in prachtige kledij en allemaal dragen ze voedsel met zich mee. De stad viert feest vanwege het nieuwe jaar. Een grote lange sliert aan mensen loopt van tempel naar tempel om de goden te eren. Rijst, koekjes en fruit vormen een grote stapel voor elke tempel. Prachtig om te zien dat deze mensen zo ongelofelijk veel kracht en geluk halen uit hun geloof. Niks is op deze dag belangrijker dan het eren van hun god. Ook als het op een gegeven moment met bakken uit de hemel komt, het doet de mensen helemaal niets.
De straten van Bakthapur zijn als het ware een filmset. Historische huisjes, eeuwen oude tempels met daaromheen een prachtig groen landschap. De geur is opnieuw indrukwekkend te noemen. Een mix van wierook, afval, kruiden, hondenpoep en vocht dringen mijn neus binnen. En ook hier in deze stad is afval een groot probleem. In verhouding met Kathmandu valt het reuze mee, maar overal waar ze kunnen gooien ze hun afval neer. Waar je ook loopt in dit land, je zult geen afval bak tegen komen. Persoonlijk een zwaar gemis. De omgeving, de cultuur, de mensen, alles is prachtig en elke dag weer kijk ik mijn ogen uit. Maar het “afvalprobleem” is ook echt een probleem. Vele straten liggen vol met afval. Hopen plastic aan de rand van de weg . Fraai is het niet.
We volgen een route via het boek The lonely planet. Al snel komen we er achter dat we net zo goed de stoet met mensen kunnen volgen. Bijna alle tempels in de stad worden geeerd en staan dan ook bij ons op de route. Uiteindelijk aan het einde van de middagdag hebben we 25 tempels bekeken, heel veel mensen in mooie kledij mogen bewonderen en ook nog even kunnen genieten van de zon.
De volgende dag bezoek ik met nog twee andere de farmersmarket, een tuin waar ze diverse lokale maar ook buitenlandse producten verkopen. Hier kopen we een heerlijk vers bruin brood, een stukje (dure) kaas en wat aardbeien. Daarna lopen we door naar de Garden of Dreams en houden we een picknick in een prachtig aangelegde tuin. Het is warm dus we houden voor de rest van die middag een siesta.
Ik ben over het algemeen wel vaker wat vermoeid de afgelopen dagen. Vanaf dag 1 dag ik in Nepal ben heb ik nog geen dag niks gedaan en dat begin ik nu wel te merken. De weekenden staan vol met tripjes en in de avonden bezoeken we vaak een gezellige plek voor een drankje. En ondanks dat ik tussen de projecten door veel vrije tijd heb, kost een dag werken hier twee maal zoveel energie als thuis. De rit van en naar een project is opzich elke dag al een uitdaging. Een leuke uitdaging, begrijp me niet verkeerd, maar soms ook behoorlijk vermoeind. Herriner je je nog de kus van de Napalese man in mijn vorige verhaal? Nou dat dus en dat dan 4x op een dag in een warme, zwaar vervuilde, lawaaiige en zeer stoffige Kathmandu. Je zult je trouwens verbazen, of juist niet, hoeveel mensen er hier met mondkapjes op lopen. Schrikbarend veel. Ik geef ze geen ongelijk, daar ze hier van het verversen van oliefilters in roestige oude koekblikken nog nooit gehoord hebben. Zwarte wolken van roet is iets waar ik al niet meer van op kijk. Gewoon even je adem in houden werkt ook.
De vrijwilligerswerk projecten zijn sinds mijn vorige verhaal niet veranderd. Oftewel in de ochtend geef ik nog steeds engelse les aan de vrouwen en in de middag hebben we het gezellig met de meisjes van het weeshuis. Afgelopen zondag heerlijk een uur lang paashaasjes lopen vouwen. Ik deed het voor en de rest deed me na. Resultaat, een hele rij vol met gevouwen paashaasjes. Pasen is al lang voorbij dat weet ik, maar ik moet iets verzinnen om ze bezig te houden toch? Ze vonden het geweldig dus ik zeg missie geslaagd.
De maandag verliep daarentegen iets anders. Blijkbaar hebben de meisjes diverse kamers waar in gespeeld kan worden. Dit keer mochten we geen gebruik maken van de standaard kamer, de kamer waar al het speelgoed, puzzels, tekenspullen etc. staat, maar van een lege stoffige kamer met daarin een kapotte tafeltennis tafel. En als we dan aan onze (zeer verlegen) begeleidster vragen waarom niet, krijgen we geen antwoord. Ik nies me die middag te pletter van het stof en de warmte en ik kom mezelf goed tegen. Ik merk dat ik het moeilijk vind de knop om te zetten en er dan maar iets positiefs van te maken. Ik neem het mezelf kwalijk, want deze meisjes zitten hier vanaf jongs af en aan en het doet ze helemaal niks in welke kamer ze zitten. Als ze elkaar maar hebben en zo af en toe even gek mogen doen.
Persoonlijk denk ik dat het in dit geval ging om de communicatie. Een woord wat ze hier niet zo goed kennen. Je vraagt iets en je krijgt geen antwoord of je krijgt vijf minuten voor het einde van je engelse les te horen dat de lestijden zijn veranderd. Lessen die normaal van 11.00 tot 12.15 uur worden gegeven zijn nu verkort naar 12.00 uur. Dus als je je les plots in 5 minuten moet afronden i.p.v. 20 minuten, dan moet je wel even schakelen. Ik denk persoonlijk het sleutelwoord in mijn avontuur. Ik moet gewoon wat vaker schakelen en dat is prima.
Voor nu ga ik afronden en mijn tas inpakken voor een volgende weekendtrip. Morgen ochtend om 08.00 vertrek in met Anna en Elsa, twee zweedse meiden, naar Nagarkot. Een drie-daagse wandel trip door de bergen. Heerlijk weer even wat frisse lucht opsnuiven. Is weer wat anders dan de daagelijkse stof van Kathmandu. :)
Afgelopen vrijdag zijn we de dan ook met een klein groepje de stad wezen verkennen. Rond 09.00 uur in de ochtend lopen we langs de meest drukke weg in Kathmandu naar het “bussstation”. Ja tussen haakjes, want de bussen stoppen daar waar ze zin in hebben. Gelukkig komt er al snel een bus voorbij rijden met een uit de deur hangend een jongen die schreeuwt “Bakthapur, Bakthapur.” Dit is trouwens heel gewoon in Nepal. Elke bus zowel groot als klein (mini vans) heeft een “busjongen”. Geen idee hoe ik het anders moet noemen, maar het zijn zeer jonge jongens, soms zelfs kinderen, die op één dag zoveel mogelijk mensen in hun bus moeten zien te lokken. Ze hangen half uit een bus en roepen diverse bestemmingen. Ook helpen ze graag met het aanduwen van mensen mocht de bus te vol zitten.
De busrit duurt driekwartier en we betalen per persoon 50 roepie. Oftewel niet iets minder dan 50 cent. Voor het bezichten van de stad moet je entree betalen. Persoonlijk voelt het een beetje vreemd. Diverse mensen lopen de stad in en uit en ik als lange lompe toerist wordt natuurlijk tegen gehouden en moet flink dokken. Om precies te zijn 1500 roepies. Net iets minder dan 15 euro. Ja ze weten precies hoe ze hier met toeristen om moeten gaan en daar waar het kan zoveel mogelijk geld uit je te kloppen.
Zodra we de stad inlopen horen we in de verte vele trommels, fluiten en dansende mensen. Het is als het ware een hele optocht door de stad. Mensen zijn in prachtige kledij en allemaal dragen ze voedsel met zich mee. De stad viert feest vanwege het nieuwe jaar. Een grote lange sliert aan mensen loopt van tempel naar tempel om de goden te eren. Rijst, koekjes en fruit vormen een grote stapel voor elke tempel. Prachtig om te zien dat deze mensen zo ongelofelijk veel kracht en geluk halen uit hun geloof. Niks is op deze dag belangrijker dan het eren van hun god. Ook als het op een gegeven moment met bakken uit de hemel komt, het doet de mensen helemaal niets.
De straten van Bakthapur zijn als het ware een filmset. Historische huisjes, eeuwen oude tempels met daaromheen een prachtig groen landschap. De geur is opnieuw indrukwekkend te noemen. Een mix van wierook, afval, kruiden, hondenpoep en vocht dringen mijn neus binnen. En ook hier in deze stad is afval een groot probleem. In verhouding met Kathmandu valt het reuze mee, maar overal waar ze kunnen gooien ze hun afval neer. Waar je ook loopt in dit land, je zult geen afval bak tegen komen. Persoonlijk een zwaar gemis. De omgeving, de cultuur, de mensen, alles is prachtig en elke dag weer kijk ik mijn ogen uit. Maar het “afvalprobleem” is ook echt een probleem. Vele straten liggen vol met afval. Hopen plastic aan de rand van de weg . Fraai is het niet.
We volgen een route via het boek The lonely planet. Al snel komen we er achter dat we net zo goed de stoet met mensen kunnen volgen. Bijna alle tempels in de stad worden geeerd en staan dan ook bij ons op de route. Uiteindelijk aan het einde van de middagdag hebben we 25 tempels bekeken, heel veel mensen in mooie kledij mogen bewonderen en ook nog even kunnen genieten van de zon.
De volgende dag bezoek ik met nog twee andere de farmersmarket, een tuin waar ze diverse lokale maar ook buitenlandse producten verkopen. Hier kopen we een heerlijk vers bruin brood, een stukje (dure) kaas en wat aardbeien. Daarna lopen we door naar de Garden of Dreams en houden we een picknick in een prachtig aangelegde tuin. Het is warm dus we houden voor de rest van die middag een siesta.
Ik ben over het algemeen wel vaker wat vermoeid de afgelopen dagen. Vanaf dag 1 dag ik in Nepal ben heb ik nog geen dag niks gedaan en dat begin ik nu wel te merken. De weekenden staan vol met tripjes en in de avonden bezoeken we vaak een gezellige plek voor een drankje. En ondanks dat ik tussen de projecten door veel vrije tijd heb, kost een dag werken hier twee maal zoveel energie als thuis. De rit van en naar een project is opzich elke dag al een uitdaging. Een leuke uitdaging, begrijp me niet verkeerd, maar soms ook behoorlijk vermoeind. Herriner je je nog de kus van de Napalese man in mijn vorige verhaal? Nou dat dus en dat dan 4x op een dag in een warme, zwaar vervuilde, lawaaiige en zeer stoffige Kathmandu. Je zult je trouwens verbazen, of juist niet, hoeveel mensen er hier met mondkapjes op lopen. Schrikbarend veel. Ik geef ze geen ongelijk, daar ze hier van het verversen van oliefilters in roestige oude koekblikken nog nooit gehoord hebben. Zwarte wolken van roet is iets waar ik al niet meer van op kijk. Gewoon even je adem in houden werkt ook.
De vrijwilligerswerk projecten zijn sinds mijn vorige verhaal niet veranderd. Oftewel in de ochtend geef ik nog steeds engelse les aan de vrouwen en in de middag hebben we het gezellig met de meisjes van het weeshuis. Afgelopen zondag heerlijk een uur lang paashaasjes lopen vouwen. Ik deed het voor en de rest deed me na. Resultaat, een hele rij vol met gevouwen paashaasjes. Pasen is al lang voorbij dat weet ik, maar ik moet iets verzinnen om ze bezig te houden toch? Ze vonden het geweldig dus ik zeg missie geslaagd.
De maandag verliep daarentegen iets anders. Blijkbaar hebben de meisjes diverse kamers waar in gespeeld kan worden. Dit keer mochten we geen gebruik maken van de standaard kamer, de kamer waar al het speelgoed, puzzels, tekenspullen etc. staat, maar van een lege stoffige kamer met daarin een kapotte tafeltennis tafel. En als we dan aan onze (zeer verlegen) begeleidster vragen waarom niet, krijgen we geen antwoord. Ik nies me die middag te pletter van het stof en de warmte en ik kom mezelf goed tegen. Ik merk dat ik het moeilijk vind de knop om te zetten en er dan maar iets positiefs van te maken. Ik neem het mezelf kwalijk, want deze meisjes zitten hier vanaf jongs af en aan en het doet ze helemaal niks in welke kamer ze zitten. Als ze elkaar maar hebben en zo af en toe even gek mogen doen.
Persoonlijk denk ik dat het in dit geval ging om de communicatie. Een woord wat ze hier niet zo goed kennen. Je vraagt iets en je krijgt geen antwoord of je krijgt vijf minuten voor het einde van je engelse les te horen dat de lestijden zijn veranderd. Lessen die normaal van 11.00 tot 12.15 uur worden gegeven zijn nu verkort naar 12.00 uur. Dus als je je les plots in 5 minuten moet afronden i.p.v. 20 minuten, dan moet je wel even schakelen. Ik denk persoonlijk het sleutelwoord in mijn avontuur. Ik moet gewoon wat vaker schakelen en dat is prima.
Voor nu ga ik afronden en mijn tas inpakken voor een volgende weekendtrip. Morgen ochtend om 08.00 vertrek in met Anna en Elsa, twee zweedse meiden, naar Nagarkot. Een drie-daagse wandel trip door de bergen. Heerlijk weer even wat frisse lucht opsnuiven. Is weer wat anders dan de daagelijkse stof van Kathmandu. :)
-
22 April 2015 - 19:15
Paula:
Hoi
Lekker verslag weer....je kan niet zeggen dat je je verveeld....buiten het werken om heb je ook al heel veel gezien.....hartstikke top.....
Leuke foto's ook 1 waar ik je zie zitten, weliswaar op je rug...maar toch...
Leuk al die hazen op een rij...vrolijkt de boel vast op.
Nou succes met je wandeltrip en we lezen je verhaal wel weer.
Groetjes ons -
22 April 2015 - 20:03
Frans:
Hallo Stef,
Mooie verhaal,ik zei al in mijn vorige reactie,een boek waarvan het einde nog geschreven moet worden.
Laat alle indrukken lekker op je inwerken en geniet met volle teugen van de berglucht.
Let een beetje op die meiden.........
Daddy. -
22 April 2015 - 20:47
Jolanda Bosman:
Ha Stef,
Wat een leuk verhaal weer, ben jaloers op je stadstocht met alle mensen die het nieuwe jaar vieren!
Mooie foto's ook weer, het verschil tussen de mooie tempels en vervallen plekken is duidelijk te zien, bizar. Geniet van de mensen om je heen en veel plezier met je wandeltochten!
Liefs Jolanda xx -
22 April 2015 - 21:44
Marjo:
Namasté,
Leuk weer om te lezen Stef. Ik voel me steeds beetje terug in Nepal, en dat komt door jouw manier van schrijven :) en je mooie foto's. Reizen en het verwerken van alle indrukken en ervaringen kost energie, gun jezelf daar ook soms gewoon tijd en rust voor. Heerlijk vooruitzicht om af en toe de stad te verlaten, even uit de drukte en vooral uit de 'geur' die je soms gewoon beu bent. Have fun in Nagarkot en je weet vast dat je daar het bekijken van de zonsopkomst eigenlijk niet mag overslaan. -
22 April 2015 - 22:09
Annelies:
Hoi Stef,
Niet verwonderlijk dat je een beetje moe wordt, met al die avonturen die je beleeft.
Weer genoeg gezien en gedaan en het volgende alweer gepland.
Geniet van de frisse lucht. Misschien voel je je daarna weer helemaal herboren. Pas goed op jezelf.
x mam -
22 April 2015 - 22:24
Ria Burggraaf :
Ha Stef,
Leuk dat we via deze berichten een indruk krijgen van je belevenissen .
Geniet van deze avontuurlijke reis!hartelijke groet van ons 2,R&R -
22 April 2015 - 22:33
Minke:
Heee :)
Heerlijk dat je even lekker de natuur in kan gaan en lekker tot rust kan komen!
Ik kan me heel goed voorstellen dat de drukke stad soms iets te overweldigend kan zijn, maar dan is het juist leuk dat je gezellig met anderen er even tussenuit kan. Hihi ben ik de enige die het wel heeeel toevallig vind dat je met Elsa en Anna weg gaat?! XD is misschien de film frozen op hun gebaseerd? 0:-) haha wel grappig!
Wederom is het weer super leuk geschreven!
Heel veel plezier lieverd! Kom lekker even tot rust!
Dikke kus!! -
29 April 2015 - 10:32
Annelies:
Stef schreef gisteren op facebook:
Lieve allemaal, hier een bericht vanuit Nepal.
Het gaat goed met me en ik ben op een veilige plek. Helaas is het prachtige Nepal verandert in een rampgebied. Boven op een berg heb ik heel de vallei en de stad Kathmandu zien instorten. De mensen leven hier nu op straat en ik slaap al 3 nachten buiten. Hoe moeilijk ik het ook vind heb ik besloten morgen
(woe 29e) terug te keren naar huis voor mijn eigen veiligheid.
Ik wil jullie bedanken voor al jullie berichtjes. Ik ben veilig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
