Hoe Nepal in 30 sec. veranderde in een rampgebied

Donderdag 23 april starten Elsa, Anne en ik een driedaagse bergwandeling naar Nagarkot. Een plaatsje hoog in de bergen op ong. 2500 meter. We hebben een gids ingehuurd, zijn naam is Gakul en gaat voor de komende drie dagen met ons mee om ons te begeleiden.

Om 08:00 uur in de ochtend komt hij ons ophalen. Daarna stappen we op de lokale bus en rijden we in een half uur naar het plaatsje Charangi. Vanaf hier begint een zes uur lange trip van 12 km. naar boven. De weg kent bijna alleen maar trappen en dat voel ik al snel aardig in mijn benen. Onderweg lopen we door verschillende boerderijdorpjes en de plaatjes zijn opnieuw prachtig. Alsof de tijd hier heeft stil gestaan. Overal ruik ik brandend hout. Niks geen gas of elektriciteit om op te koken. Ook hier leven de dieren in en rondom het huis.
We komen hoger en hoger en het uitzicht is prachtig. De gids is erg aardig en loopt rustig mee in ons tempo. Rond lunchtijd stoppen we in een piepklein bergdorpje en bestellen we wat te eten. Kooktijd ruim een uur dus we verdrijven de tijd met kaartspelletjes.
Na de lunch vervolgen we onze reis omhoog. We doen nog ruim drie uur over de rest van de wandeling voordat we bij het hotel aankomen.
Rond half vijf komen we aan in het plaatsje Chucipani. Hoog op de berg staan opnieuw een paar huisjes en een hotel. Het hotel is erg basic en in de avond tijdens het kaarten zitten we dan ook af en toe plots in het donker.
We ontmoeten twee meiden uit Israël. We praten wat en spelen kaartspelletjes. Niet al te laat gaan we naar bed. Hier kom ik nog net voordat ik in slaap val een huisdier tegen. Een zeer groot zwart insect, heel dun met heel veel poten en voelsprieten. Als ik hem probeer te pakken kruipt het weg en ben ik het kwijt. Ik slaap die nacht als een mummie opgerold in mijn dekens.

De volgende morgen starten we om acht uur aan dag twee van onze hike. Dag twee is ruim zes tot zeven uur wandelen met een afstand van 18 km. Het is niet steil maar wel pittig. Ik voel m’n voeten al snel maar we gaan gewoon door. Na de lunch begint het te regenen, maar dat doet ons niets.
De gids is nog steeds erg vriendelijk, maar heeft de neiging bij elk verhaal even te stoppen of om besjes te plukken. Wij lopen liever gewoon door, maar echt begrijpen doet hij dat niet.
Het laatste stukje is best zwaar. We zien het hotel maar we moeten eerst de berg nog over. Ondertussen komen we de twee Israëlische meiden weer tegen en lopen uiteindelijk met z’n allen het laatste stukje naar het hotel.
Hier krijg ik opnieuw een zeer basic (beetje middeleeuws) kamer toegewezen. Dit keer wel met een privé douche, maar dan zonder warm water. Ik douche dan ook maar 1 minuut.
In de avond eten en praten we wat en gaan dan al vrij vroeg weer naar bed.

Dag drie, de wekker gaat om 04:45 uur voor het zien van de zonsopkomst. Het enige wat we die ochtend zien zijn helaas heel veel wolken. Jammer maar helaas.
Om zeven uur ontbijt en om acht uur vertrekken we weer. Het zal ongeveer vier uur lopen zijn met een afstand van 14 km. naar de eindbestemming. Een tempel boven op de berg die we graag willen bezichtigen.
De trip is opnieuw door leuke boerderijdorpjes. Af en toe een korte pauze doet ons goed. Het is gezellig en de gids blijft ons besjes voeren. Eigenlijk zijn we die ondertussen spuugzat maar we blijven beleefd.
We stijgen een klein stukje de berg op en nemen vijf minuten pauze. We vervolgen onze wandeling en zien langzaam in de verte de tempel opdoemen. Het is niet ver meer. We komen verschillende lokale mensen tegen. We passeren diverse dorpjes.

Op een afstand van tien minuten naar de tempel lopen we op een bergweggetje met aan de linkerkant een prachtig uitzicht over de vallei. We aaien een koe en willen onze weg vervolgen totdat ik plots het gevoel krijg te vallen. Het lijkt alsof alles om me heen begint te draaien. Maar het is niet ik die ziek wordt, het is de aarde onder mijn voeten die hevig begint te trillen. Voor ik het weet roep ik uit reactie “earthquake”, “earthquake”, en duik naar de grond. Alle vier duiken we ineen met onze rug tegen de bergwand en zien voor onze ogen hoe de vallei binnen 30 seconden helemaal verwoest wordt. Gebouwen en delen van bergen zien we binnen enkele seconden met de grond gelijkt gemaakt worden. Het geluid is oorverdovend en beangstigend. Uit reactie en met mijn camera nog in mijn hand schiet ik snel een paar foto’s.
Alle vier zijn we ons rot geschrokken, maar veel tijd om na te denken hebben we niet. Overal om ons heen horen we mensen schreeuwen en huilen. Mensen die van de ene naar het andere dorp rennen om elkaar te helpen. Langzaam horen we overal sirenes opdoemen vanuit de vallei. Binnen 30 seconden is het prachtige Nepal veranderd in een ramp gebied. Ik ben bang, mijn handen zijn gevoelloos.

Langzaam staan we op en lopen een stukje de berg op naar een groepje mensen. We merken al snel dat er iets goed mis is. Een vrouw zit vast in haar huis. Mensen hakken stenen weg. Er wordt geschreeuwd en gehuild. Een man weet de zeer oude vrouw uit haar huis te bevrijden. Onder het stof, huilend en biddend wordt ze uit haar ingestorte huis gehaald. Het besef dat er mensen zullen zijn die deze ramp niet overleefd hebben na deze enorme ravage komt nu pas echt binnen.
Maar ook de angst voor een nieuwe aardbeving blijft. Theoretisch gezien komt er na de eerste altijd nog een tweede.
Alle drie zijn we als de dood voor nog een tweede. De gids is gespannen, maar hij heeft al eens eerder een aardbeving meegemaakt en blijft iets kalmer. (Alhoewel ik in zijn gezichtsuitdrukking kan lezen dat dit geen standaard aardbeving is geweest. Dit was een hele grote en dat weten we alle vier heel goed.)
We zoeken een in onze ogen veilige plek op, midden in een veld. Het enige probleem is dat er een huis in de buurt staat met daarop een enorme radiomast en deze dreigt om te vallen. Heel af en toe trilt de aarde opnieuw. Overal is paniek.

Langzaam zakken we af naar een groter open veld. Mensen uit het dorp verzamelen zich op de open velden. Ook wij nemen plaats en wachten tot het gevaar geweken is. Opnieuw trilt de aarde zo af en toe. Niet heel lang en niet heel hevig, maar toch is het niet gebruikelijk vandaar ook de verwarring bij de lokale mensen. Ook zij zijn dit niet gewend. Zelfs de aller oudste van het dorp bekennen dat ze dit nog nooit hebben mee gemaakt.
Via een lokale radio zender blijven we op de hoogte. Al snel krijgen we te horen dat de eerste aardbeving een 7.9 op Schaal van Richter is geweest. Een van de grootste aardbeving in Nepal sinds 80 jaar geleden.
We blijven wachten en bellen ondertussen onze families. We laten weten wat er is gebeurd en stellen ze gerust. We zijn veilig, tenminste voor nu dan.

En inderdaad na ongeveer een uur wachten komt de tweede hevige schok. Opnieuw is er paniek onder de mensen. Onstabiele gebouwen die de eerste schok hadden overleefd, vallen nu alsnog als een kaarthuis in elkaar. Gelukkig zitten we nog steeds op een open plek, hoog in de bergen.
Zelfs na de tweede schok blijven we nog uren in het veld zitten. Een ding weten we wel, terug naar Kathmandu is geen optie meer. En slapen in een gebouw al helemaal niet. Dat wordt buiten slapen vannacht. Binnen enkele uren is onze gezellig wandeltrip veranderd in een survivaltrip. Ons lichaam is volledig overgaan op de survival modus. We hebben er alles voor over om zo veilig mogelijk terug te keren naar het kamp.

Rond een uur of half vier besluiten we toch langzaam naar beneden van de berg af te lopen. Overal om ons heen zien we de ravage. Huizen die zijn ingestort, scheuren in de wegen en heel veel mensen die afwachtend in de open velden zitten.

Samen met de guide, Elsa en Anna loop ik naar beneden. Naar Kathmandu is dus geen optie. Veel te gevaarlijk. Maar we moeten wel iets te eten en wat te drinken kopen. Vandaar dat we besluiten de berg af te gaan en vanavond in het open veld te slapen. Onderweg naar beneden zien we heel veel lokale mensen hout naar boven brengen. Ik vraag aan de gids of hij weet waarom. Er blijkt in het dorp een dode te zijn gevallen en de persoon wordt vanavond nog aan de oever van de rivier verbrandt. Nog geen zes uur geleden was er een aardbeving en nu al worden de mensen verbrand en overgeleverd aan Boedha.

We komen beneden aan in een klein dorpje. Heel veel mensen bouwen een onderdak in de open velden. We benaderen een groepje mensen in het veld met de vraag of we vannacht bij hen mogen blijven. Iedereen hier helpt elkaar dus zonder enige twijfel worden we verwelkomd. Snel kopen we nog even wat eten (koekjes en chips) en sluiten ons daarna aan bij het groepje.
Ze hebben een huis met een terras overkapping. Snel mogen we even gebruik maken van het toilet.
Het wordt langzaam later in de middag en ik vraag of er nog iets gedaan moet worden. Een tent bouwen bijvoorbeeld? De gids praat veel in het Napalees. Er wordt veel in het rond gelopen maar uiteindelijk gebeurt er nog steeds niks. Ik vraag nogmaals of ik iets kan doen en de gids antwoord alleen hij het onder controle heeft.
Na een half uur zijn we nog steeds geen steek verder en besluit ik zelf actie te ondernemen. Aan de kinderen van het huis vraag ik om bamboestokken en plastic. Mijn idee is om een plastic zeil aan een hek te bevestigen en deze over een kuil te spannen. Zo kunnen we uit de wind en beschut tegen de regen in de kuil zitten.
Als snel wordt er ergens plastic vandaar getoverd en komen diverse mensen ons helpen. Binnen een half uur hebben een prima tent, al zeg ik het zelf.

We krijgen een bord pap van de bewoners. Het is super zout, maar wel warm. Mijn buik is tenminste gevuld.
Ondertussen hebben we contact gehad met het kamp. Alle overige vrijwilligers van het kamp zijn gelukkig allemaal veilig. Wij waren de enige drie nog vermist waren.

De schokken blijven ondertussen doorgaan. Minimaal een schok om de twee uur. De nacht is lang en heel erg koud. Ik heb lange benen dus slapen in een kuil is wat minder. We slapen met nog 15 andere mensen onder het zeil.
Om 05:15 uur in de ochtend zijn de kinderen wakker en inslaap vallen lukt niet meer. Het was een kort en koud nachtje. Op het haardvuur van afgelopen nacht wordt thee gezet. Heerlijk warm en heel zoet. Zoals gebruikelijk hier. Al snel duik ik weer in de tent om nog even snel mijn ogen te sluiten.
Om half tien krijgen we opnieuw een maaltijd van de vrouw des huizes. Rijst met bonen. Normaal zou je er mij niet voor wakker hoeven maken, maar nu is alles super en heel erg welkom.

Om tien uur bellen we opnieuw naar het kamp en vragen of het veilig is om naar Kathmandu te komen. Ze zijn veilig en logeren op het plein van een klein schooltje aan het begin van onze straat.
We besluiten ons toch te willen aansluiten bij de groep, vandaar dat we langzaam onze spullen pakken en terug richting Kathmandu lopen. Halverwege springen we in een taxi en worden we vlak voor het kamp afgezet.

We steken de weg over en komen twee groepsgenoten tegen. Ze lopen richting een groot open veld waarvan de bakstenen muur eromheen volledig naar beneden is gekomen.

Er komt blijkbaar nog een aardbeving. Ditmaal nog groter dan de vorige. De angst in mijn lichaam stijgt opnieuw. Snel laten we ons begroeten door de groep. Ze verblijven momenteel op het plein van de school genaamd Lilly Flower. Een schooltje waar we zelf ook les geven aan oudere vrouwen.
Direct daarna lopen we met heel de groep naar het open veld. Een kwestie van de weg oversteken dus dat scheelt.

Voor ruim vijf kwartier zitten we in het veld. Omringd door mensen die tenten aan het bouwen zijn of ons aanstaren. Mensen kunnen minuten lang naar ons kijken, zonder schaamte, alsof ze nog nooit een toerist hebben gezien.
De zon brandt ondertussen al behoorlijk dus zonder enige beschutting branden we lekker weg. Het is bloedt heet en we wachten ondertussen nog steeds op de genade klap.
Helikopters cirkelen boven het veld. Het rode kruis (die ik niet gezien heb) deelt ondertussen een paar tenten uit. Het is net alsof we in een film terecht gekomen zijn.

Om 13:00 uur begint uit het niets de wereld opnieuw te schudden. Mensen beginnen te gillen en te schreeuwen. Mensen op straat rennen richting het veld. De aardbeving is niet heel heftig maar wel ontzettend lang. Voor ruim een minuut blijft de grond onder onze voeten schudden. Het lijkt voor mijn gevoel uren te duren voordat het eindelijk weer helemaal rustig is. Langzaam kunnen we weer opgelucht adem halen.

Voor nog ruim twee uur zitten we in het open veld. Niet wetende wat we kunnen of moeten doen. Tussendoor mag ik heel snel naar het huis waar we normaal verblijven, om mijn spullen te pakken. Drie mensen gaan met me mee en we spreken af niet langer dan 3 minuten binnen te zijn. Als in een scene van een film ren ik de trap op en neem ondertussen de ravage in me op. Spullen die van de kasten zijn gevallen, kluisjes die open zijn gesprongen, schilderijen die van de muren zijn gekomen, scheuren in de muren, het is net een oorlogsgebied.
Het lukt me al mijn spullen als een bezetene in mijn backpack te proppen. Mocht ik dezer dagen niet meer in het huis kunnen, dan heb ik tenminste al mijn spullen.
Terug op het veld is ondertussen de staff nergens meer te bekennen. Op de radio blijven er berichten binnen komen dat er nog een veel grote aardbeving aan zit te komen, dus in het schooltje slapen (iets wat de groep afgelopen nacht gedaan heeft en daarbij 4 keer naar buiten heeft moeten rennen vanwege naschokken) lijkt me niet zo’n goed idee. Er gebeurt zoals gewoonlijk weinig en er wordt niet met ons gecommuniceerd. Aangezien de staff nog steeds weg blijft, besluiten we opnieuw het heft in eigen handen te nemen en een stuk zeil te kopen om een tent te kunnen bouwen in het open veld.
Alsof de baas van de organisatie het rook, staat hij binnen 5 minuten bij ons op het veld en vraagt ons waar we mee bezig zijn. Hij is pissig en snapt niet waarom we niet in de school willen slapen. Ik raak een beetje gefrustreerd en vertel hem dat hij 2 uur weg is, niet communiceert en geen informatie geeft en dat we daarom zelf actie hebben ondernomen.
Wat blijkt, hij is bezig geweest met het huis opnieuw voorzien van stromend water en elektriciteit. (Ik zelf snap hier het nut niet van daar we niet naar binnen mogen…)
Uiteindelijk na overleg besluiten we dat de groep op het schoolpleintje gaat slapen. Dus niet binnen, maar ook niet op het open veld. Ik ben en blijf een beetje angstig, maar ik moet het er maar mee doen.

Ondertussen heb ik ook contact met het thuisfront over een vlucht naar huis. Mijn hart wil heel graag blijven maar mijn verstand zegt voor mijn eigen veiligheid te moeten kiezen. Wat als er straks een nog grotere aardbeving komt en hierdoor de airport dicht gaat…? Ik moet er niet aan denken. Mijn vader schakelt de verzekering in en ze gaan voor me aan de slag.

Aan het einde van de middag lopen we (3 min.) met de groep door de lange straat van de school naar het huis om wat te eten. Het voelt als de langste 3 minuten van mijn leven om door deze straatjes te lopen. Het gevaar voor instorting is nog lang niet geweken.

Het eten moet snel, snel, snel. Iedereen legt zijn mobiel aan de oplader en schept daarna snel wat eten naar binnen. Iedereen voelt de spanning.
Na een snelle hap keren we terug naar het schooltje. We hangen het zeil boven het pleintje en maken ons klaar voor de nacht. We slapen met de hele groep buiten. Ik val al snel in slaap, ondanks het vele lawaai van een paar overige lokale mensen die hier ook slapen.
We slapen trouwen op een plastic zeil, want matrassen hebben we niet. Ook hou ik al twee nachten mijn schoenen aan. Mocht ik moeten weg rennen dan heb ik m’n schoenen tenminste nog aan.

Rond 23:00 uur begint het hard te regenen en daar is onze tent niet tegen bestand. Snel kruipt de helft van de groep onder de overkapping van de school. Ik duik een lokaaltje in daar ik niet echt een keuze heb. Ik slaap die nacht op zich prima is het niet dat ik wel twee keer het gebouw uitsprint bij het gerommel van de aarde.

De volgende ochtend worden we vroeg gewekt door onze Napalese kokkin. Zachtjes doen als de rest nog slaapt kennen ze hier niet.
Het is volgens de staff veilig genoeg om naar het kamp te gaan, snel te ontbijten en eventueel te douchen.
Ik pak snel mijn handdoek en loop naar het huis. Ik bereik als eerste het huis, haast me naar boven en kleedt me uit om te douchen. Ik draai de kraan en open en precies op dat moment voel ik de grond onder mijn voeten weer trillen. Nee, nee, nee niet nu! Niet nu ik op de 2e verdieping ben met de deur op slot. Gelukkig duurt de schok maar 3 sec, toch staat het angstzweet weer op mijn rug.
Als een malle duik ik onder de douche. Binnen vijf minuten ben ik aangekleed en wel. Ondertussen is mijn mobiel weer opgeladen, dus ik kan contact blijven houden met het thuisfront.
We ontbijten snel en keren daarna terug naar Lilly Flower. Ik lees wat en begin ondertussen het avontuur van de afgelopen dagen op te schrijven. Rond 12:00 uur wordt er weer een schok verwacht dus we vertrekken weer naar het open veld.
Voor anderhalf uur verblijven we in het open veld, maar er gebeurt gelukkig niks. We lopen weer terug naar het huis en lunchen wat. Het gaat nu allemaal iets meer ontspannen. We hebben sinds 24 uur geen echte schokken meer gehad. Hele kleintjes dat wel, maar daar zijn we als het ware al aan gewend geraakt.

In de middag vertrekken we weer naar het schooltje en wachten we af. Er gebeurt gelukkig niks. Wel blijft het spannend aangezien helikopters af en aan vliegen.

Ondertussen heb ik contact gehad met de verzekering en ze zijn mijn vlucht aan het boeken. Ik ben opgelucht maar ook verdrietig. Dit is niet hoe je het einde van je reis verwacht. Ook voel ik mee een soort schuldig. Ik als rijke toerist kan zo mijn verzekering bellen en op het vliegtuig stappen terwijl mensen hier onder een zelf gemaakte tent slapen, omdat ze niet meer naar binnen durven of gewoonweg omdat ze geen huis meer hebben.

Einde van de middag keren we weer terug naar het kamp. Ik print mijn nieuwe vliegticket uit. We laden opnieuw onze mobiels op en wachten op het eten als plots Anna, een Nederlands meisje, huilend terug in het huis verschijnt. Ze had al ruim 2,5 uur geleden in het vliegtuig moeten zitten, maar haar vlucht is tot mindernacht vertraagd en ze wilde daar niet alleen verblijven.
Ik probeer SOS International te bellen, het bedrijf die al onze nieuwe vliegtickets regelt.
Verbinding maken is moeilijk tot bijna onmogelijk. Ondertussen eten we snel wat totdat de moeder van Anna haar terug belt. Haar vlucht staat er nu op voor 19:10 uur. Het is nu 18.40 uur. Ze is al ingecheckt en heeft al een boardingpass maar dit wordt wel heel krap.
Ik besluit met haar mee te gaan naar het vliegveld. Snel wordt er een taxi gebeld en binnen tien minuten zitten we in een taxi, scheurend naar de Airport. Om 19:00 uur precies springen we de taxi uit, op naar balie B.
Anna is snel en voor ik het weet is ze door de poortjes. Ze dacht dat ik dat ook kon, maar helaas ik wordt niet toegelaten. Dag Anna, goede reis.

Rond 19.30 uur loop ik richting het kamp. Rasj, de baas van het kamp staat op me te wachten. Er is een aardbeving geweest in Bangladesh, dus we moeten weer naar het veld. Snel pak ik mijn tas en loop in mijn eentje terug naar het veld. De groep komt al terug gelopen, volgens de berichtgevingen is het gevaar al weer geweken.

Die nacht slaap ik sinds twee nachten weer zonder schoenen aan. De hele dag loop ik trouwens met een rugtas om, vol met mijn belangrijkste spullen. Mocht er iets gebeuren, dan heb ik alles bij de hand.
Een keer die nacht sprint ik m’n bed uit voor een klein schokje, die al is afgelopen voordat ik überhaupt buiten sta.

Het is 06:00 uur als we wakker worden. We ontbijten opnieuw in het huis. Ik was mijn gezicht en haast me naar beneden. Douchen kan ook later, of morgen of eind van de week als het moet.
Na het ontbijt wachten we af en sommige meiden gaan zelfs aan het bier. Je moet wat met je aankopen en een onzekere ochtend.

Ik ben en blijf gespannen. Alsof er elk moment weer iets kan gebeuren.
Om half 11 besluiten een paar meiden naar de supermarkt te gaan. Deze is sinds vandaag weer open en toegankelijk. Ze willen graag wat flessen water inslaan, aangezien de voorraad in de stad langzaam opraakt.
Ik besluit mee te gaan voor wat afleiding. De supermarkt is aan de overkant van het veld, dus we hoeven tenminste geen nauwe straatjes door.
De supermarkt is drukker dan anders. Veel schappen zijn leeg of een flinke ravage door de aardbeving. Iedereen slaat voedsel en drinken in. Het lijkt opnieuw een scene uit en een film.

Rond 12.00 uur moeten we weer op het veld zitten. Het is dan precies 72 uur geleden vanaf de eerste aardbeving en dat is de reden dat ze er nog een verwachten. Ik ben moe en emotioneel. Heel veel mensen zitten al 72 uur lang onder een plastic zeiltje en ze hebben niks meer. Uit nood deelt de politie zo nu en dan wat voedsel uit. Mensen vechten en schreeuwen om een zakje noedels. De spanning op het veld blijft stijgen.

Onze groep trekt ondertussen weer lekker de aandacht. Sommige meiden hebben vrienden gemaakt met de lokale kinderen. Ik ben even niet in de stemming om voor attractie aangezien te worden. De kinderen zijn behoorlijk brutaal en azen op ons eten.
Naast ons wordt ondertussen een kuil gevuld met afval en in de brand gestoken. De geur is ronduit smerig. Iedereen van de groep is vanaf nu verplicht een masker te dragen. Het gevoel in een rampgebied te zitten wordt alleen maar erger.

Rond lunchtijd vertrekken we weer naar het huis. Ondertussen regent het behoorlijk. De onweer laat ons soms schrikken. Het is weer een middag afwachten, boek lezen of wat proberen te slapen.

Die middag bereidt ik me voor op de lange terugreis die voor de volgende dag gepland staat. Ik pak m’n tas in en zorg ervoor dat ik alles wat ik nodig heb bij de hand heb.
Die middag spenderen we de rest van de tijd in het huis tot aan het avond eten. Daarna keren we weer terug naar het schooltje voor opnieuw een nacht op de harde betonnen vloer.

De volgende morgen om zeven uur neem ik afscheid van alle overgebleven mensen van de groep (er zijn er al heel wat vertrokken) en stap daarna in de taxi naar de airport.
Ik moet ruim een uur in de rij staan om in te checken maar daarna gaat het gelukkig behoorlijk vlot. Ik koop nog snel wat laatste souvenirs en ga daarna naar boven richting de security check.

Ik drink een bak koffie en lees wat in m’n boek. Ik wacht tot 11 uur voordat ik in de rij ga staan voor de security-check. Binnen 10 minuten sta ik aan de andere kant en ga ik opzoek naar de juiste gate. Hier neem ik plaats in een grote kale zaal met niks anders dan een paar rijen stoelen. Het is overvol met toeristen die maar al te graag het land uit willen.

M’n vlucht staat gepland voor 11.40 uur.

Om 12.00 uur staat er op het bord nog steeds niks anders dan security-check. Informatie krijgen we niet. Ondertussen zijn er diverse andere vluchten die weliswaar verlaat, toch vertrekken.
Ondertussen kom ik aan de praat met een Britse vrouw. We kletsen wat en letten op elkaar bagage wanneer nodig.
Uren verstrijken en er zit maar geen schot in de zaak. Onze vlucht is vertraagd, maar wanneer het nu de lucht in gaat kunnen ze niet zeggen. Het enige wat ik nu kan doen is wachten. Een echte maaltijd halen is niet mogelijk, daar het winkeltje bij de gate alleen maar bestaat uit koekjes en chips.
Na een paar uur vertraging vertrekt ook het vliegtuig van de Britse vrouw, dus we nemen afscheid. Ik zit weer alleen en heb nog altijd niks gegeten. Ik merk aan alles dat ik moet proberen rustig te blijven. M’n ongerustheid en spanning blijven oplopen en ik ben echt bang dat ik straks een zenuwinzinking krijg, als ik niet snel te horen krijg wat er met onze vlucht aan de hand is. Hier nog een nacht moeten doorbrengen zou een rampscenario zijn. Ik moet namelijk om 00:05 vannacht mijn aansluitende vlucht halen.

Nu voel ik pas echt wat een weekend van 50 km wandelen, meerdere aardbevingen, vier nachten “buiten” slapen en constante angst met me doet. Ik ben gesloopt.

Kort nadat de Britse vrouw is vertrokken zie ik Courtney voorbij lopen. Een meisje uit onze vrijwilligersgroep. Ik sprint achter haar aan en vlieg haar om de armen. Ik ben nog nooit zo blij geweest een bekende tegen te komen. Haar vlucht vertrekt om 17.00 uur.

Via de intercom krijg ik te horen dat ik een maaltijd kan ophalen bij gate nummer 1. Het is een klein bakje met rijst en wat groente. Het is niet veel maar het is tenminste iets.
We nemen plaats in de hal van gate 1 en hier komen we een Australisch gezin tegen. Mensen die net als ik al uren zitten te wachten op de vlucht van China Southern Airlines.
Wel krijgen we gelukkig nu iets meer informatie. Het vliegtuig vanuit China vloog vanochtend al over Kathmandu, maar er was gewoonweg geen ruimte om te landen. De airport wordt momenteel gevuld met vliegtuigen vol met goederen zoals eten, drinken en tenten. Vandaar dat het vliegtuig terug gevlogen is naar Bangladesh, om daar te kunnen landen. Het zou nu opnieuw een op weg zijn naar Kathmandu. Als we dus mazzel hadden zouden we over een uur in het vliegtuig kunnen zitten op weg naar China.

Uiteindelijk om 19.00 uur, precies 12 uur nadat ik de airport binnen liep, mogen we gaan boarden voor de vlucht naar China. Mijn aansluitende vlucht ga ik bij lange na niet halen, maar dat maakt me op dit moment even niets meer uit. Zolang ik maar van deze airport af ben, vind ik alles prima! Net voordat ik het vliegtuig in stap spreek ik twee meiden aan waarvan ik het idee heb dat ze Nederlands zijn. Dus dat betekend de ze zelfde aansluiting hebben. Mochten we straks in China staan is het misschien handig als we met z’n drieën een nieuwe vlucht regelen. Net na vertrek val ik als ik blok in slaap.

Om 02:15 uur (Chinese tijd) landen we in China in de plaats Guangzhou. Een uur later hebben alle passagiers een nieuwe boardingpass voor een vlucht naar hun eindbestemming. Mijn vlucht gaat precies 24 uur later. Een eerder vlucht naar Amsterdam is er niet. Het doet me niet veel, daar ik weet dat er voor ons een hotel is geregeld. De Chinezen hebben het hier prima op een rijtje. We worden als groep heel netjes naar een bus geleid die ons naar het hotel rijdt. Om 04.30 uur komen we aan in een super deluxe vier sterren hotel. Ik krijg een eigen kamer toegewezen. Snel spring ik onder een heerlijke douche en duik m’n bed in. M’n hoofd ligt nog niet op het kussen of ik slaap al.

Samen met de twee Nederlandse meiden hadden ik afgesproken om rond 09.30 uur klaar te staan voor het ontbijt. Liever bleef ik liggen, maar een goed ontbijt is ook niet mis. De diversiteit in voedsel is buitengewoon. Sapjes, fruit, brood, spek, eieren, taartjes, cakjes, gebakjes, aardappeltjes, yoghurt, melk, toast of zelfs noedels, rijst en groente. Noem maar op of je kon het pakken. Ik eet me tonnetje rond en duik daarna direct weer m’n bed in. Lunch slaan we dit keer even over.

Om 17:00 sta ik klaar voor het diner. Opnieuw spreek ik af met de twee meiden uit Nederland. Het is erg gezellig en ik ben maar wat blij dat ik hier niet in m’n eentje zit. Het is weer heerlijk en ik merk dat ik weer energie krijg.
Na het diner besluiten we een kort rondje door de straten van China te lopen. Nu ik hier toch ben kan ik maar net zo goed even een kijkje nemen. Het is bloed heet en totaal anders dan Nepal. De straten zijn niet boeiend maar wel typisch Chinees.

Om 20.00 uur worden we weer opgehaald door een busje en bij de Airport afgezet. We lopen direct door naar de gate. Bij de security-check wordt ik helemaal binnenste buiten gekeerd, omdat ik per ongeluk een EHBO schaartje in m’n tas heb zitten. Sorry!

Onze vlucht vertrekt om 00:05 uur dus we hebben nog even de tijd voor een lekker kopje koffie. We bestellen drie cappuccino en daarna nog drie biertjes om het toch nog een beetje leuk af te sluiten. Uit beleefdheid wil ik graag de rekening op me nemen. Het bedrag is 375 Yeng. Nog net voordat ik m’n pincode in type vraag ik wat de prijs is in euro’s. Een moeilijke vraag, dus het duurt even maar als ze terug komt krijg ik te horen dat dit grapje 58 euro kost… Een cappuccino is hier meer dan 11 euro. Oeps!

Om middernacht zitten we in het vliegtuig en de volgende morgen om 06.20 uur landen we op Nederlandse bodem. Veilig en wel.

De afgelopen dagen thuis zijn nog altijd vermoeiend en ik ben nog zoekende. Mijn reis is plotseling ten einde gekomen en in mijn hoofd moet ik dat een plekje gaan geven. Ook alles wat ik heb gezien en meegemaakt omtrent de aardbeving is me niet in de koude kleren gaan zitten. Ik denk nog elke dag aan de duizenden mensen die in hun tentjes bivakkeren. De wederopbouw van dit prachtige Nepal gaat nog jaren duren. Ik hoop dat ik in de loop de jaren de moed bij elkaar kan verzamelen om nog een keer terug te keren en eventueel mee te kunnen helpen aan de wederopbouw.

Nepal ik ga je missen! Je was een ervaring om nooit te vergeten! Ik zal de mooie gebeurtenissen koesteren!

Mijn dank gaat uit naar alle liefdevolle mensen die op de dag van de aardbeving ons hebben geholpen! Voor al hun hulp en liefdadigheid. Voor de momenten dat ze zelf niks meer hadden, gaven ze ons meer dan genoeg!

Nepal, ik denk aan je en ik zal je nooit vergeten!

Stef