Trip naar Chitwan en een gelukkig nieuw jaar!

Vrijdagochtend om 07.00 zitten we in de bus richting het dorpje Chitwan. Gelegen midden een prachtig landschap vol met rijstvelden. De busrit heen duurt lang en wordt na een tijdje behoorlijk pittig, daar ik van mijn lieve begeleiders had gehoord dat een korte broek absoluut niet was toegestaan in de jungle. Dus ik draag heel braaf een lange broek. Ondertussen begint de temperatuur in de bus al aardig op te lopen en uiteindelijk halen we de 38 graden en volle zonneschijn. (Kathmandu 24 graden.) Ondertussen zit mijn langebroek vastgeplakt aan mijn lichaam. Iedereen heeft het bloed heet. Maar we mogen niet klagen, voor het zelfde geldt had het geregend.

Na een busrit van ruim 7,5 uur komen we om 14.15 uur aan in ons hotel / resort. Er wordt verbouwd dus we worden heerlijk begroet met het geluid van een mega power generator en het omscheppen van het halve terrein.
Binnen in de kantine staat een aardige en enthousiaste guide op ons te wachten. Hij lacht veel en maakt (flauwe) grapjes. Hij is onze begeleider voor onze kano- / jungle tocht. Hij laat ons direct een kaart van het terrein zien en vraagt of we een tocht willen maken met kans op het zien van een neushoorn en andere dieren, of een tocht waarbij we sowieso baby olifantjes kunnen zien. Hmmm... moeilijke keus, maar we komen hier toch echt voor een jungletocht en een babyolifantje kan ik ook in de dierentuin bekijken.

Na de introcutie krijgen we een lunch voorgeschoteld en er wordt ons verteld dat we een uur voor ons zelf hebben. Na nog geen tien minuten te hebben uitgepufd van de hitte en we net twee happen in ons mond hebben genomen, komt onze guide binnen stormen. We moeten NU weg, want over tien minuten sluit de ingang van de jungle en mogen we niet meer naar binnen i.v.m. het snel donker worden. Zo snel als we kunnen scheppen we de laatste happen naar binnen, krijgen we een sleutel van onze kamer en maken ons klaar voor de jungle tocht. Ik nog steeds in m’n lange broek, want ja een korte broek was echt maar dan ook echt niet nodig en we zijn hier toch maar één dag. (Gek genoeg hadden de dames allemaal een korte broek aan, maar dat ter zijde.)

We stappen in een soort jeep en rijden naar het punt waar we beginnen met een kano tocht. Op het water is het bloedt heet en ik wordt levend gekookt. Af een toe een plets water in m’n gezicht is dan ook een heerlijke verkoeling. Op het water is het rustig en de omgeving is prachtig. Hier en daar zien we een vogel of wat apen langs de kant. Ook komen we meerdere krokodillen tegen.

Na een half uur stappen we uit aan de rand van de jungle. Onze guide gaat gezellig voorop. We krijgen instructies wat wel en niet te doen mochten we een beer, tijger of neushoorn tegen komen. Ons enthousiastme stijgt en we hebben er zin in. In het begin lopen we aan de rand van de jungle met hier en daar een enge spin. Na tien minuten komen we in een open veld terecht en worden we weer levend verbrand. Onze guide heeft er zin in en loopt dan ook ferm door. De groep raakt langzaam opgesplitst. Stiekem smachten we naar een kleine pauze om even op adem te komen maar daar heeft deze man nog nooit van gehoord. Een uur gaat voorbij en we zien nog helemaal niks! We blijven lopen en we blijven lopen. Voor mijn gevoel lopen we nog steeds van de rivier af dus dat betekend dat we nog niet op de terug weg zijn en we hebben er al anderhalf uur op zitten. (Zonder pauze!) Ik loop samen met een Iers meisje helemaal achteraan. Ze is klein en heeft korte benen en heeft moeite met het tempo. Ik geef haar geen ongelijk, want in mijn lange broek en 38 graden, een busrit van 7,5 uur achter onze kiezen en een lunch break van nog geen tien minuten zijn we het behoorlijk zat.

Op momenten dat de groep weer een beetje bij elkaar geraapt is en ik een poging waag te gaan zitten, is onze lieve guide al weer aan de wandel. Begrijp me niet verkeerd, ik vind lang wandelen helemaal niet erg en ik vind het leuk om een nieuwe omgeving te verkennen, maar het was nu allemaal veel te gehaast en daarbij waren we totaal niet ingelicht over deze toch wel vrij lange wandeling. Sommige hadden zelfs geen water bij zich, omdat in het programma stond dat het maar een uurtje zou duren. Een Napalees uurtje wel te verstaan.

Eindelijk na 2 uur wandelen beginnen we met de terugtocht langs de rivier, is het niet dat de assisent van onze guide dan toch eindelijk een neushoorn in het vizier heeft. Dus hoppa omkeren maar en weer terug naar het open veld. Onze guide loopt als een bezettene naar de plek waar we de neushoorn moeten kunnen zien, maar tevergeefs. De neushoorn is te snel en het enige wat ik mag bewonderen is zijn grote dikke kont voordat het weer het lange gras in duikt. En we beginnen onze terugtocht weer opnieuw.

Ondertussen heeft iedereen de speurtocht naar de neushoorn al lang opgegeven en het enige wat we nog willen is terug naar het hotel. Maar is het niet dat onze lieve guide toch opnieuw weer een neushoorn in het zicht heeft. Dit maal is het bezig met het oversteken van de rivier. We werpen een blik en we zijn dan toch wel blij dat we de neushoorn gezien hebben, al is het meters ver weg. Maar voor de guide is het niet genoeg. Hij denkt dat we dichterbij kunnen komen en hij begint als een gek langs de rivier te rennen. Welliswaar tussen de bomen door dus het uitzicht op de neushoorn is verdwenen. Ik en nog twee andere meiden weten hem te achtervolgen, want ja nu wil ik die neushoorn van dicht bij zien ook. Na een sprint van ruim 5 minuten komen we weer uit aan de rand van de rivier. Neushoorn.... weg! We waren te langzaam en de neushoorn heeft de rivier al lang en breedt overgestoken en is in de jungle verdwenen.

Licht gefrustreerd en oververhit komen we dan uiteindelijk aan op de plek waar we begonnen zijn met onze kano tocht. Vele toeristen staan op een heuvel te genieten van de zonsondergang. Een toerist spreekt ons aan en vraagt of de neushoorn nog hebben gezien. We leggen uit dat we hem gemist hebben. De toerist begint te lachen en vertelt ons dat we nog geen 20 meter van de neushoorn vandaan stonden, want op het moment dat wij weer terug kwamen bij de rivier verdween de neushoorn in de jungle. Wij als groep zijn dus samen met de neushoorn gespot maar wij hebben daar zelf niks van kunnen zien. Oftewel een prachtige afsluiter van een iets te gehaaste middag in de jungle.

In de avond gaan we naar een lokale dansvoorstelling in een theater. Het is afgeladen vol en heel het dorp is uitgelopen voor deze voorstelling. Driekwart mogen we genieten van typische Napalese dansen met veel geklap en dezelfde pasjes. Aan het einde springt half het dorp het podium op en barst het feest pas echt los. Je ziet heel goed dat de mensen hier al heel lang naar hebben uitgekeken. Een lokale dansvoorstelling, voor ons als toeristen zo normaal, voor de lokale bevolking iets bijzonders en echt een uitje.

In de avond keren we terug en schuif ik even aan bij twee meiden van onze groep die een drankje doen met het hotel personeel inclusief onze lieve guide. De man die vanmiddag nog als een gek achter de neushornen aan liep is nu katje lam. De Vodka wordt ruim ingeschonken en er worden rare grapjes gemaakt. Een van de meiden van onze groep is nu plots zelfs zijn dochter. Het ligt waarschijnlijk aan mij en ik moet er gewoon even aan wennen maar langzaam krijg ik een beetje de kriebels van deze man. De meiden zijn niet ouder dan 19 en 21 jaar en toch zegt hij af en toe rare dingen. Ik hou het dan ook snel voor gezien en ga naar bed.
Later blijkt dat de twee meiden midden in de nacht bij hem in de Jeep zijn gestapt en richting de olifanten zijn gereden. Welliswaar met een jongen van de organisatie (de jongen die liever lui dan moe is), maar het geeft me opnieuw de kriebels. Maar nogmaals het ligt waarschijnlijk aan mij en ik moet me leren aan te passen.

De volgende ochtend staan we om 06.00 uur klaar om te vertrekken richting de olifanten. Is het niet dat onze vrolijke guide niet komt opdagen. We wachten tot 06.30 uur. Uiteindelijk moet een peresoneelslid van het hotel hem uit zijn bed halen. De man had een flinke kater en had zich verslapen. Gek he?

De olifanten rit was mooi en hobbelig, is het niet dat deze olifanten wel gewoon in gevangenschap zitten. Persoonlijk denk ik dat ze hier goed verzorgd worden, maar ik zou het in de toekomst niet nog een keer doen.

Opnieuw is het haasten geblazen, snel ons ontbijt naar binnen werken en dan uiteindelijk weer een zeven uur durige busrit naar Kathmandu. Chitwan een prachtig plaatsje en ik zou er zo nog een keer heen gaan. Ik had er nog wel een nachtje langer willen blijven, maar dan op mijn eigen tempo.

De twee dagen daarna staat weer in het teken van vrijwilligerswerk. Zondag middag ga ik i.p.v. schilderen in een school, mee naar het “disabled home”. Kinderen die lichamelijk of geestelijk iets mankeren worden hier opgevangen. Normaal ben ik best makkelijk met kinderen maar hier weet ik me even geen houding te geven. Het valt voor Napalese termen nog wel mee maar alles wat ik zie moet ik even verwerken. Het onderkomen is niet meer dan een kaal oud gebouw met verschillende piepkleine kamertjes waar meerdere stapelbedden in staan. Het is overal vochtig en het stinkt. Kinderen in een rolstoel, zwaar geestlijk gehandicapte kinderen/volwassen, maar ook jongens die verbrand zijn en niet meer thuis kunnen/mogen wonen. Het zit allemaal bij elkaar en ze moeten het doen met minimale voorzieningen. En toch het mooie ervan, ze lachen allemaal en zijn constant vrolijk.

De reis van en naar vrijwilligerwerk is trouwens ook altijd een onderneming en er is altijd wel wat te beleven. Neem nou 10 blatende geiten op het dak van een bus die voor onze ogen 1 voor 1 naar beneden worden getakeld. Of de terugreis in een veel te klein busje met veel te veel mensen, waarbij als ik mijn hoofd 10 cm naar rechts draai met mijn lippen vol op de lippen van een Napalese man terecht kom. Ik zit niet graag ongemakkelijk, maar dit keer had ik het er voor over. Liever dat dan een Napalese kus.

Dinsdag 14 april: Happy New Year
Op de nacht van maandag op dinsag om middernacht werd hier in Nepal de ingang van het jaar 2072 gevierd. De Napalese jaartelling. We gaan die nacht de stad in maar het is opvallend rustig. Achter op het veld wordt wel een concert gegeven maar daar worden we niet warm van.

Op nieuwjaarsdag hebben we vrij en we besluiten met een groepje naar Durban Square te gaan. Een plein met heel veel verschillende tempels. De plaatjes zijn opnieuw schitterend en ik wordt weer lekker omver gelopen door al het volk wat hier loopt. Opnieuw de diverse geuren, geluiden en bezienswaardigheden die mijn zintuigen op scherp stellen. Ik blijf me verbazen hoe sommige mensen zo kunnen leven. Maar blijkbaar werkt het, ze zijn gelukkig met niks en het maakt ze niks uit dat ze elke dag, dag in dag uit in het zelfde winkeltje dezelfde producten moeten verkopen.

In de middag hebben we een heerlijke lunch in een bakkerij. Ik eet voor het eerst in 2,5 weken weer een stukje bruin brood. Hmm wat is dat lekker!

Vandaag opnieuw vrijwilligerswerk. In de ochtend nog steeds Engelse les geven aan Napalese vrouwen. Vannochtend kwamen er twee opdagen die we dit keer prima prive les konden geven. Het zijn wat jongere vrouwen en ze doen lekker mee. Het gevoel dat ik iets kan beteken wordt daardoor wel iets beter.

Vanmiddag voor het eerst mee geweest naar mijn nieuwe project waar ik voor ben ingedeeld. Het weeshuis voor meisjes (4 t/m 18 jaar) waarvan de ouders in de gevangenis zitten. Momenteel is het vakantie dus zijn er maar 8 meisjes. Volgende week zijn het er waarschijnlijk 50. De meiden zijn ontzettend lief en aardig en we hebben een prachtig 3D hart geknutseld.

Aan het einde van de middag zijn we bij het hoofd van het weeshuis geroepen. Een statische man, achterover leunend in zijn stoel. Hij straalt macht uit, maar hij heeft het beste met de meisjes voor. De meiden hebben geen vrije tijd, maar ze worden klaar gestoomd voor de harde wereld. Karate les, napalese les in normen en waarden en disipline! Alles om er voor te zorgen dat deze meiden niet net als hun ouders in de bak belanden.

Het laatste wat deze man nog benoemde was het tekort aan poppen. Ze willen graag alle meisjes hun eigen pop geven, is het niet dat het voor hun hier in Nepal veel te duur is om aan te schaffen. Nu ben ik er pas één dag geweest, dus ik ga eerst uitzoeken wat deze meisjes echt nodig hebben, maar misschien heb ik mijn goede doel wel gevonden en dat is om te kijken hoe we deze meisjes hun eigen pop kunnen geven. Wordt dus vervolgd.

Kortom, het leven hier in Nepal is nog geen dag saai. Ik geniet, maar heb af en toe ook m’n dipjes. Alles wat ik thuis gewend ben moet ik leren los laten. Hier gaat alles anders en op een trager tempo. De stad Kathmandu is mooi maar ook zwaar vervuild en altijd vol. Of anders gezegd, de straten vervelen nooit en buiten is het net een museum waar ik elke dag weer nieuwe dingen leer!

(Ik probeer de foto's hierna z.s.m. te uploaden.)