Lange reis, andere omgeving & overal schoenen uit!
Door: Stef
Blijf op de hoogte en volg Stef
31 Maart 2015 | Nepal, Kathmandu
29-03-2015, 21.15 uur Nepaleese tijd.
Oke, ik zit dus nu eindelijk in dat vliegtuig naar Nepal. Heel eerlijk, het is pittig. Zoals iemand al tegen mij zei, het besef komt na de douane en dat is ook echt zo. Het is best zwaar om afscheid te nemen van je familie. Nu ik in het vliegtuig zit wil ik het liefst omkeren en terug naar huis. Zo gek is dat, je verlangt al zo lang naar een nieuw avontuur en toch plots dat besef. En de angst. Elf weken, elf weken gonst het door mijn hoofd. Wat vreseliijk lang...waarom wilde ik toen zo lang weg?
Maar een ding scheelt, ik ken mezelf. Dit heb ik altijd. Al ga ik maar een weekend weg. Vandaar dat het goed is dat ik deze stap gezet heb. Leren op m'n eigen benen te staan en leren op mezelf te vertrouwen.
Mijn buurman in het vlegtuig komt uit India. Hij lacht vriendelijk maar hij zegt verder niks. Ik ook niet, dus dat scheelt. Het idee dat ik straks zes uur lang op Delhi Airport moet wachten maakt me zenuwachtig. Zal alles wel goed gaan? Waar moet ik naar toe? Zal het goed gaan met mijn bagage? Het beste is denk ik nu proberen te slapen in het vliegtuig. Hopelijk wordt ik dan wat rustiger.
30-03-2015, 03:15 uur Nepaleese tijd.
Wow wat een verschil met 6 uur geleden. Ik zit nu bij gate 22 op Airport Delhi. Net voordat ik wilde gaan slapen kwam ik aan de praat met mijn Indiaanse buurman. Hij reist veel voor zijn werk en was nu opweg naar huis. Gek genoeg was hij zelfs een keer in Woerden geweest. Hij wist te vertellen over het kasteel, de kerk en de lange winkelstraat. Een zeer aardige man die mij bij aankomst geholpen heeft de weg te vinden naar de incheck balie in Delhi. Had hij dit niet gedaan, dan had ik er straal voorbij gelopen.
Het is een lege ruimte met wat stoeltjes en aan het eind een balie waar tien medewerkers nikst staan te doen. Sommige liggen zelfs met hun hoofd op de desk te slapen. (En deze mensen verzorgen mijn volgende "veilige" vlucht.) De douane is vreemd. Er is geen hond te bekennen en ook hier zitten drie mannen voor zich uit te staren. Gelukkig kon ik zo doorlopen.
Nadat ik even sms contact heb gehad met het thuisfront loop ik langzaam naar gate 22. Ik heb dorst dus loop naar het eerste beste barretje. Hier koop ik een flesje water van 400 roepie. Bijna 4 euro! Wat blijkt, het is heilig water van de Himalya. Dat verklaart een hoop.
Nu is het wachten tot het 06.20 uur is, dan opent de gate voor de vlucht naar Kathmandu.
30-03-2015, 12.00 uur Nepaleese tijd.
Oke, ik wordt echt op de proef gesteld. Het vliegtuig van Air India vertrekt om 07.20 uur. Het is anderhalf uur vliegen maar om half 11 zitten we nog steeds in de lucht. Het weer is dusdanig slecht dat we niet kunnen landen op Kathmandu. Door hefige turbulentie is heel het vliegtuig een kermisatractie geworden. Veel mensen spugen alles in zakjes. Ik val zo af en toe in slaap dus bij blijft het bij misselijkheid. Na 5 flinke rondjes rondom kathmandu te hebben gevlogen besluit de piloot terug te keren. We landen op een piepklein vliegveld in Varanasi. Het plan is om hier bij te tanken, te wachten tot het weer verbetert en dan nogmaals een poging te wagen. Mijn gevoel zegt dat dit niet gaat gebeuren, aangezien het weer overal zeer slecht is. Nu ook in Delhi.
13.40 uur.
Het lijkt een wonder maar we gaan toch een poging wagen. We vliegen kwart voor 2 de lucht in en landen om half 3 in Kathmandu. Het regent en het is niet heel warm. Met de bus worden we naar ons bagage gereden. In het vliegtuig heb ik een meisje aangesproken waarbij ik hoorde dat ze Nederlands sprak. Ik vroeg haar of ze via een organisatie reist. Wat blijkt, we zijn aangesloten bij dezelfde organisatie en we moeten naar hetzelfde huis.
Samen halen we ons bagage op en gaan (zo dachten we) opzoek naar een taxi. Maar tot onze verbazing staat het mannetje die ons oorspronkelijk om 9.00 uur zou oppikken er nog steeds.
We stappen in zijn auto en ik kijk meteen mijn ogen uit. Wat een CHAOS. Dat we dit ritje overleefd hebben is naar mijn idee een wonder.
In het huis worden we begroet door twee begeleiders van Idex, verder is het huis leeg. We krijgen een kamer toegewezen. Ik slaap met twee andere jongens op een kamer.
Ik heb weer even contact met het thuisfront via Wifi en dat helpt. Ik ben moe en mijn hoofd gonst. Het leven hier is zo anders, dan voel je gelijk.
Langzaam komen de overige bewoners terug van de projecten. Stuk voor stuk hele aardige mensen. In de avond zitten we met z'n allen in de woonkamer en het is erg gezelliig. Wel is er een regel hier in Nepal. Overal waar je naar binnen gaat, schoenen uit!
Betreft het vrijwilligerswerk, deze week is een volledige introductie. Voor de weken hierna sta ik momenteel ingepland voor het lesgeven aan oudere vrouwen en het opknappen van de scholen. Lesgeven aan kinderen kan nu helaas (nog) niet, want alle scholen blijken vakantie te hebben. (Alhoewel ik dit op internet nergens heb kunnen lezen.)
31-03-2015
Vannacht heb ik goed geslapen ondanks het vele lawaai buiten. De wekker ging o 06.45 uur, want om 07.00 uur begon onze Yoga les. Rond 8.00 uur ontbeten en daarna snel even wat foto's gemaakt van het prachtige uitzicht vanaf ons dakterras.
Rond 10.00 uur krijgen we een tour door de stad. We gaan 3 locaties bezoeken waar momenteel de vrijwilligers werken. Een daarvan is het "Ouderen huis" oftewel het bejaardentehuis. Een opvang gevestigd midden in een van de armste delen van Kathmandu. En dat zie je gelijk. Mannen die langs de weg liggen te slapen, waarvan sommige een broek dragen waar geen kont meer in zit. Oftewel deze mensen hebben dus echt helemaal niks meer. Kei harde realiteit maar je kunt er weinig aan doen.
We kunnen er helaas niet naar binnen aangezien het personeel liever geen bezoekers ontvangt. Ookal zijn we dan vrijwilligers, niet iedereen zal er gaan werken, vandaar dat er geen vreemden in het pand worden toegelaten. Stiekem vind ik het wel jammer, want ik had graag gezien hoe deze mensen leven. Wat ik van de mensen begrijp is dat het niet te vergelijken is met Nederland en de wij onze ouders nooit zouden achterlaten.
De volgende stop is in een basisschool verzorgd door de overheid. De school is gesloten wegens vakantie maar we kunnen wel naar binnen. Hier zal ik gaan helpen met het opknappen van de klaslokalen. Overal zie je schilderingen van de vorige vrijwliigers, maar er kan nog genoeg gedaan worden. Dus ik kijk er wel naar uit.
Als laatste een bezoek aan de school voor oudere vrouwen die engelse les krijgen. Ook een van de projecten waar ik ga werken, maar dan op een andere locatie. Erg mooi om te zien dat de vrouwen zich met een paar woordjes engels nu prima verstaanbaar kunnen maken.
De stad zelf is een beleving opzich. Mensen overal, auto's en motoren overal, getoeter overal, boedha's overal. En de geur, vooral de geur is opvallend. Het ruikt naar afval gecombineerd met uitlaatgassen, kruiden en wierook. De mensen leven in hun kleine mini winkeltjes aan de straten waar ze van alles proberen te verkopen. Dat men zo kan leven is nog steeds een idee waar ik aan moet wennen. Maar het laat ook zien dat je als mens gelukkig kunt zijn met de kleinste dingen. Iedereen lacht je toe en sommige zwaaien zelfs vanaf de overkant. Ook de kinderen zijn niet schuw en weten heel goed dat je een toerist bent.
Voor nu zeg ik Ta-Ta. Een woordje geleerd in Napalese les. En het betekent tot ziens. Ik ga weer even genieten van de vele geluiden van de stad en ons aankomend diner bij een gast gezin.
Oke, ik zit dus nu eindelijk in dat vliegtuig naar Nepal. Heel eerlijk, het is pittig. Zoals iemand al tegen mij zei, het besef komt na de douane en dat is ook echt zo. Het is best zwaar om afscheid te nemen van je familie. Nu ik in het vliegtuig zit wil ik het liefst omkeren en terug naar huis. Zo gek is dat, je verlangt al zo lang naar een nieuw avontuur en toch plots dat besef. En de angst. Elf weken, elf weken gonst het door mijn hoofd. Wat vreseliijk lang...waarom wilde ik toen zo lang weg?
Maar een ding scheelt, ik ken mezelf. Dit heb ik altijd. Al ga ik maar een weekend weg. Vandaar dat het goed is dat ik deze stap gezet heb. Leren op m'n eigen benen te staan en leren op mezelf te vertrouwen.
Mijn buurman in het vlegtuig komt uit India. Hij lacht vriendelijk maar hij zegt verder niks. Ik ook niet, dus dat scheelt. Het idee dat ik straks zes uur lang op Delhi Airport moet wachten maakt me zenuwachtig. Zal alles wel goed gaan? Waar moet ik naar toe? Zal het goed gaan met mijn bagage? Het beste is denk ik nu proberen te slapen in het vliegtuig. Hopelijk wordt ik dan wat rustiger.
30-03-2015, 03:15 uur Nepaleese tijd.
Wow wat een verschil met 6 uur geleden. Ik zit nu bij gate 22 op Airport Delhi. Net voordat ik wilde gaan slapen kwam ik aan de praat met mijn Indiaanse buurman. Hij reist veel voor zijn werk en was nu opweg naar huis. Gek genoeg was hij zelfs een keer in Woerden geweest. Hij wist te vertellen over het kasteel, de kerk en de lange winkelstraat. Een zeer aardige man die mij bij aankomst geholpen heeft de weg te vinden naar de incheck balie in Delhi. Had hij dit niet gedaan, dan had ik er straal voorbij gelopen.
Het is een lege ruimte met wat stoeltjes en aan het eind een balie waar tien medewerkers nikst staan te doen. Sommige liggen zelfs met hun hoofd op de desk te slapen. (En deze mensen verzorgen mijn volgende "veilige" vlucht.) De douane is vreemd. Er is geen hond te bekennen en ook hier zitten drie mannen voor zich uit te staren. Gelukkig kon ik zo doorlopen.
Nadat ik even sms contact heb gehad met het thuisfront loop ik langzaam naar gate 22. Ik heb dorst dus loop naar het eerste beste barretje. Hier koop ik een flesje water van 400 roepie. Bijna 4 euro! Wat blijkt, het is heilig water van de Himalya. Dat verklaart een hoop.
Nu is het wachten tot het 06.20 uur is, dan opent de gate voor de vlucht naar Kathmandu.
30-03-2015, 12.00 uur Nepaleese tijd.
Oke, ik wordt echt op de proef gesteld. Het vliegtuig van Air India vertrekt om 07.20 uur. Het is anderhalf uur vliegen maar om half 11 zitten we nog steeds in de lucht. Het weer is dusdanig slecht dat we niet kunnen landen op Kathmandu. Door hefige turbulentie is heel het vliegtuig een kermisatractie geworden. Veel mensen spugen alles in zakjes. Ik val zo af en toe in slaap dus bij blijft het bij misselijkheid. Na 5 flinke rondjes rondom kathmandu te hebben gevlogen besluit de piloot terug te keren. We landen op een piepklein vliegveld in Varanasi. Het plan is om hier bij te tanken, te wachten tot het weer verbetert en dan nogmaals een poging te wagen. Mijn gevoel zegt dat dit niet gaat gebeuren, aangezien het weer overal zeer slecht is. Nu ook in Delhi.
13.40 uur.
Het lijkt een wonder maar we gaan toch een poging wagen. We vliegen kwart voor 2 de lucht in en landen om half 3 in Kathmandu. Het regent en het is niet heel warm. Met de bus worden we naar ons bagage gereden. In het vliegtuig heb ik een meisje aangesproken waarbij ik hoorde dat ze Nederlands sprak. Ik vroeg haar of ze via een organisatie reist. Wat blijkt, we zijn aangesloten bij dezelfde organisatie en we moeten naar hetzelfde huis.
Samen halen we ons bagage op en gaan (zo dachten we) opzoek naar een taxi. Maar tot onze verbazing staat het mannetje die ons oorspronkelijk om 9.00 uur zou oppikken er nog steeds.
We stappen in zijn auto en ik kijk meteen mijn ogen uit. Wat een CHAOS. Dat we dit ritje overleefd hebben is naar mijn idee een wonder.
In het huis worden we begroet door twee begeleiders van Idex, verder is het huis leeg. We krijgen een kamer toegewezen. Ik slaap met twee andere jongens op een kamer.
Ik heb weer even contact met het thuisfront via Wifi en dat helpt. Ik ben moe en mijn hoofd gonst. Het leven hier is zo anders, dan voel je gelijk.
Langzaam komen de overige bewoners terug van de projecten. Stuk voor stuk hele aardige mensen. In de avond zitten we met z'n allen in de woonkamer en het is erg gezelliig. Wel is er een regel hier in Nepal. Overal waar je naar binnen gaat, schoenen uit!
Betreft het vrijwilligerswerk, deze week is een volledige introductie. Voor de weken hierna sta ik momenteel ingepland voor het lesgeven aan oudere vrouwen en het opknappen van de scholen. Lesgeven aan kinderen kan nu helaas (nog) niet, want alle scholen blijken vakantie te hebben. (Alhoewel ik dit op internet nergens heb kunnen lezen.)
31-03-2015
Vannacht heb ik goed geslapen ondanks het vele lawaai buiten. De wekker ging o 06.45 uur, want om 07.00 uur begon onze Yoga les. Rond 8.00 uur ontbeten en daarna snel even wat foto's gemaakt van het prachtige uitzicht vanaf ons dakterras.
Rond 10.00 uur krijgen we een tour door de stad. We gaan 3 locaties bezoeken waar momenteel de vrijwilligers werken. Een daarvan is het "Ouderen huis" oftewel het bejaardentehuis. Een opvang gevestigd midden in een van de armste delen van Kathmandu. En dat zie je gelijk. Mannen die langs de weg liggen te slapen, waarvan sommige een broek dragen waar geen kont meer in zit. Oftewel deze mensen hebben dus echt helemaal niks meer. Kei harde realiteit maar je kunt er weinig aan doen.
We kunnen er helaas niet naar binnen aangezien het personeel liever geen bezoekers ontvangt. Ookal zijn we dan vrijwilligers, niet iedereen zal er gaan werken, vandaar dat er geen vreemden in het pand worden toegelaten. Stiekem vind ik het wel jammer, want ik had graag gezien hoe deze mensen leven. Wat ik van de mensen begrijp is dat het niet te vergelijken is met Nederland en de wij onze ouders nooit zouden achterlaten.
De volgende stop is in een basisschool verzorgd door de overheid. De school is gesloten wegens vakantie maar we kunnen wel naar binnen. Hier zal ik gaan helpen met het opknappen van de klaslokalen. Overal zie je schilderingen van de vorige vrijwliigers, maar er kan nog genoeg gedaan worden. Dus ik kijk er wel naar uit.
Als laatste een bezoek aan de school voor oudere vrouwen die engelse les krijgen. Ook een van de projecten waar ik ga werken, maar dan op een andere locatie. Erg mooi om te zien dat de vrouwen zich met een paar woordjes engels nu prima verstaanbaar kunnen maken.
De stad zelf is een beleving opzich. Mensen overal, auto's en motoren overal, getoeter overal, boedha's overal. En de geur, vooral de geur is opvallend. Het ruikt naar afval gecombineerd met uitlaatgassen, kruiden en wierook. De mensen leven in hun kleine mini winkeltjes aan de straten waar ze van alles proberen te verkopen. Dat men zo kan leven is nog steeds een idee waar ik aan moet wennen. Maar het laat ook zien dat je als mens gelukkig kunt zijn met de kleinste dingen. Iedereen lacht je toe en sommige zwaaien zelfs vanaf de overkant. Ook de kinderen zijn niet schuw en weten heel goed dat je een toerist bent.
Voor nu zeg ik Ta-Ta. Een woordje geleerd in Napalese les. En het betekent tot ziens. Ik ga weer even genieten van de vele geluiden van de stad en ons aankomend diner bij een gast gezin.
-
31 Maart 2015 - 15:09
Frans:
Hallo Stef,
Fijn dat je na de eerste twijfels en onzekerheid over de ergste schrik heen bent.
Het is natuurlijk niet makkelijk om het thuisfront gedag te zeggen.
Leuk dat je iemand ontmoet hebt die in hetzelfde huis verblijft.
Je zult hier veel leren over jezelf maar vooral over de wereld .
Heel veel plezier en verwonderingen gewenst.
Frans.(Daddy) -
31 Maart 2015 - 15:47
Wilma:
Hoi Stef,
nou je reis was in ieder geval niet saai te noemen, en wat leuk van die Indiaase man en dat hij ook in Woerden is geweest, hoe klein is de wereld blijkt maar weer.......
een leuk verslag heb je geschreven, veel plezier bij het gast gezin!
wij wensen jou heel veel succes en hopelijk leren we veel woordjes van jou , ik zeg Ta -Ta
groetjes wilma -
31 Maart 2015 - 15:50
Jolanda:
He broertje!
Wat leuk om dit allemaal te lezen zeg. Je zit aan de andere kant van de wereld maar zo voelt het toch wat dichter bij, hihi. De vlucht die je hebt gehad lijkt me inderdaad best pittig en confronterend zo in je eentje maar volgens mij heb je je er goed doorheen geslagen en ben je nu volop aan het genieten!
Mooi dat je leuke huisgenoten hebt en dat je uitkijkt naar het vrijwilligers werk! Ik denk dat je de mensen goed kunt helpen en ze je dankbaar zullen zijn:) Geniet net zoals de mensen daar van de kleinste dingen en je zult een fantastische reis en avontuur tegemoet gaan!
Ik denk aan je!
Dikke knuffel Jootje -
31 Maart 2015 - 16:55
Albert:
Hoi Stef,
Je avontuur is eindelijk begonnen met, zo te lezen, al direct avontuur tijdens de vlucht.
Gelukkig heb je meteen contact met vele anderen in de groep(en) zodat je niet alleen bent.
Heel veel plezier en we blijven je volgen
groetjes Rita & Albert -
31 Maart 2015 - 17:21
Sonja:
Jeetje Stef, nu al genoeg prikkels voor een heel verslag en je bent nog amper 24 uur verder.
De wereld aan je voeten... Adem in en adem uit, en verwonder je elke minuut... DOEN !! -
31 Maart 2015 - 17:27
Diny:
Hoi Stef,
wat fijn dat je goed en heel aangekomen bent. Vond het erg spannend dat je zo'n eind weg gaat. Maar nu moet je het doen, anders gebeurd het nooit. Ik hoop dat je er veel van gaat leren en ontdekken. Heel erg leuk wat je geschreven hebt. Zo kunnen de thuisblijvers een beetje meegenieten. Ik zie er naar uit wat je straks weer te melden hebt.
dikke kus van Diny haha en van Jan de allerbeste wensen in Katmandu.
-
31 Maart 2015 - 17:55
Marjo:
Namasté,
Erg leuk om je ervaringen en reflecties van reis en eerste aankomst in Kathmandu te lezen Stef. Geweldig he hoe vriendelijk en toegankelijk de mensen in Nepal zijn. Bij je laatste alinea waan ik me zo weer terug in de drukte en de typische geur van de stad. Je gaat een bijzondere tijd tegemoet, ik kijk nu al uit naar je volgende verhaal, ontdek en geniet, Marjo -
31 Maart 2015 - 20:27
Paula:
Hoi stef,
Ik heb je verslag met veel plezier
gelezen een super verslag wat ons heeft meegenomen op je reis en zo beleefde wij de lange reis met jou
Fijn dat je meteen een meisje ontmoeten van dezelfde organisatie en samen de rit naar jullie onderkomen konden maken.....beter dan alleen...
Nu hopen dat je snel je draai kan vinden en je een leuke leerzame tijd tegemoet gaat....
Kijk uit naar je volgende verslag....ta-ta
-
31 Maart 2015 - 21:58
Annelies:
Hoi Stef,
Eindelijk tijd om zelf je verslag te lezen. Ik had het natuurlijk allang van je vader en je zus gehoord.
Fijn dat je veilig bent aangekomen en dat het eerste contact prettig is.
Geniet maar met volle teugen.
x mam -
31 Maart 2015 - 22:48
Elvira :
Hoi Stef
Leuk om je verslag te lezen. Ik zal morgen je belevenissen aan kylian vertellen. Die zal dat erg leuk vinden. Je hebt trouwens een leuke en prettige schrijfstijl. Ik kijk uit naar je volgende verslag.
Groetjes van Elvira -
04 April 2015 - 19:08
Minke:
Hee you!!
Wat een mooie foto's!!! :D
Vooral die van jou waar je aan het paragliden bent! De foto's van de stad geven precies weer hoe jij het omschreven hebt. Wat een drukte. Maar super leuk te kunnen zien in welke omgeving je nu bent :)
Heel veel plezier nog en geniet ervan!
Kus
-
04 April 2015 - 23:02
Dirk:
Hoi Stef
Je doet het prima zo te lezen. Geniet van alle belevingen en contacten die je maakt.
Ze zullen uiteindelijk je de rest van je leven bij blijven -
05 April 2015 - 14:06
Elly:
Hoi Stef,
Mooi verhaal, heel herkenbaar voor mij ofschoon ik nog nooit in Nepal ben geweest, maar zou net zo goed een Afrikaans land kunnen zijn. Er zijn echt overal op de wereld mensen die je zullen helpen, vooral in de armere delen waar de mensen het van elkaar moeten hebben ipv van hun bezittingen. Je snapt niet hoe mensen hun ouders in zulke armoede kunnen achterlaten, maar soms hebben zij geen kinderen en zijn zij echt alleen. En wat als je al geen geld hebt om je kinderen te voeden? Kies je dan voor je ouders of je kinderen?..... Het is echt moeilijk om te oordelen voor een buitenstaander.
Ik vind het echt heel leuk om te lezen hoe het je vergaat.
Liefs, Elly -
05 April 2015 - 15:38
Oma Knijn:
Hallo Stef ,leuk om jouw belevenissen te lezen.Zulke dingen blijven je je levenlang bij en herinneringen heb je nodig in je leven. Ik kijk met verlangen uit naar je verdere verhalen.
Hou je taai he en geniet ervan.
dikke kus Oma -
06 April 2015 - 00:39
Bouchra:
Hoi Stef,
Ik heb zojuist je reisverslag in een adem uitgelezen.
Wat een prachtige ervaring, geniet er van!
Groetjes,
Collega van je daddy :D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley